اخبار و اعلانات

 آمار

تعداد نشریات121
تعداد شماره‌ها1,286
تعداد مقالات9,665
تعداد مشاهده مقاله2,823,113
تعداد دریافت فایل اصل مقاله1,561,573
محمود طیب‌حسینی, سید. (1393). نسبت استعمال لفظ در بیش از یک معنا با معانی باطنی قرآن *. مطالعات فلسفی کلامی, 93(2), 7-30.
سید محمود طیب‌حسینی. "نسبت استعمال لفظ در بیش از یک معنا با معانی باطنی قرآن *". مطالعات فلسفی کلامی, 93, 2, 1393, 7-30.
محمود طیب‌حسینی, سید. (1393). 'نسبت استعمال لفظ در بیش از یک معنا با معانی باطنی قرآن *', مطالعات فلسفی کلامی, 93(2), pp. 7-30.
محمود طیب‌حسینی, سید. نسبت استعمال لفظ در بیش از یک معنا با معانی باطنی قرآن *. مطالعات فلسفی کلامی, 1393; 93(2): 7-30.

نسبت استعمال لفظ در بیش از یک معنا با معانی باطنی قرآن *

مطالعات اصول فقه امامیه
مقاله 7، دوره 93، شماره 2، مهر 1393، صفحه 7-30
نویسنده
سید محمود طیب‌حسینی
چکیده
یکی از مباحث اصول فقه مسئلۀ استعمال الفاظ در بیش از یک معناست. از آغاز طرح این مسئله، همواره میان اصولیان اختلاف نظر بوده است که آیا استعمال لفظ در بیش از یک معنا جایز است یا جایز نیست. موضوع اصلی این مسئله نیز الفاظ قرآن مجید بوده است. از سویی یکی از ابعاد معانی قرآن معانی باطنی آن بوده است. با اینکه از لحاظ تاریخی نخستین بار راغب اصفهانی میان معانی باطنی قرآن و مسئلۀ استعمال الفاظ در بیش از یک معنا پیوند برقرار کرد، همواره این پیوند و ارتباط از چشم اصولیان پنهان مانده است. در اصول فقه شیعه ابتدا در حدود دو قرن پیش از این و به طور رسمی از زمان آخوند صاحب کفایه در همه‌جا دربارۀ ارتباط معانی باطنی قرآن با استعمال لفظ در بیش از یک معنا بحث شد و آخوند، خود بر بیگانگی معانی باطنی قرآن با استعمال لفظ در بیش از یک معنا نظر داد. در مقالۀ حاضر بعد از بیان سیر تاریخی این موضوع، دیدگاه‌های مختلف دربارۀ رابطه معانی باطنی قرآن با مسئلۀ استعمال لفظ در بیش از یک معنا بیان و شمول استعمال لفظ در بیش از یک معنا در معانی باطنی اثبات شده است.
کلیدواژه‌ها
معانی باطنی قرآن؛ استعمال لفظ؛ لفظ مشترک؛ آخوند خراسانی
آمار
تعداد مشاهده مقاله: 589


سامانه مدیریت نشریات علمی. قدرت گرفته از سیناوب